10 Out Radiografía da soidade: Día Mundial da Saúde Mental 2021
Son un adicto e un enfermo mental. Eu creo que o meu problema empezou xa de neno, pero agudizouse coa adolescencia. Aí empezou a miña enfermidade como entidade, e todo agravado co alcol, ao que empecei a ser adicto. Alcol, enfermidade mental, todo era unha tolemia. Paseino moi mal na adolescencia, foi moi duro para min. Na universidade a enfermidade mellorou, pero seguía a beber, normalmente de forma social. Empecei a probar as drogas, a marihuana, de cando en vez a cocaína, e foi pasando o tempo. Arriba, abaixo; arriba, abaixo. A miña enfermidade mantíñame en constante movemento: depresión, euforia, depresión, euforia… E así, moito tempo, moito tempo. A miña enfermidade mental ía a peor, pero non estaba diagnosticado, non tiña tratamento e todo foi acontecendo así, no vaivén da enfermidade. Alcol, drogas, festa. Ata que un día empecei a beber só, xa consumía eu só e a soidade embargou a miña vida. Foi todo soidade. Ata que cheguei aos corenta. Aí xa era soidade total: só drogas e alcol, en soidade. A soidade do adicto, do enfermo mental, é brutal. Autodestrúeste. Nada me viña ben, non ía ás festas familiares, non quedaba cos amigos…,porque todas esas cousas quitábanme tempo. Tempo para o que eu quería, que era drogarme. A miña enfermidade mental empeorou, pero entón diagnosticáronme trastorno bipolar, que era o que sempre padecera. Desde entón, teño tratamento. Un día tiven que deixalo todo. Deixar as drogas, deixar o alcohol… E iso significou empezar unha nova vida que pinta moi ben. É cuestión de pelexar, de facer as cousas ben, de loitar por ter unha vida máis ou menos normal, se é que é posible. Podo conseguilo. Sei que o conseguirei. É cuestión de tempo.
Detrás dunha estatística consolidada –unha de cada catro persoas sufrirá unha enfermidade mental grave ao longo da súa vida–, hai unha miríade de soidades: a de todas aquelas persoas que a padecen. Moitas non teñen acceso aos recursos necesarios para afrontar a súa enfermidade ou o seu trastorno mental; nin sequera un diagnóstico.
Neste contexto chega o Día Mundial da Saúde Mental 2021, que, baixo o lema “Saúde mental nun mundo desigual”, pon o acento na urxencia de considerar a saúde mental como un dereito universal e necesario; tendo en conta que, no que respecta ás enfermidades mentais, “mañá podes ser ti”.
Por este motivo, desde diferentes organizacións redobráronse os chamamentos a institucións públicas e privadas para que se mellore a atención sociosanitaria e se impulse o desenvolvemento de políticas estruturais que reduzan realmente as desigualdades e, con iso, se mellore a saúde mental da poboación.
Hestia Alliance –grupo que conta en varios dos seus centros con unidades de saúde mental– súmase a esta reivindicación compartindo o testemuño dunha persoa con enfermidade mental e as diferentes accións que se están impulsando desde Fundación Hestia, cuxo proxecto #MatealEstigma se converteu en expoñente dun labor de sensibilización arredor da actividade física e a saúde mental.
Sen comentarios